Η μόνη διέξοδος για τον πατέρα μου, που είχε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, ορφανός γαρ, ήταν να ασχοληθεί με το εμπόριο – ζαχαρωδών προϊόντων. Στη συνέχεια βοήθησε και η μητέρα μου. Θυμάμαι να μην υπάρχουν ωράρια στο σπίτι μας. Από νωρίς το πρωί μέχρι πολύ αργά το βράδυ όλοι εργάζονταν. Οι πόρτες άνοιγαν και έκλειναν, τα τηλέφωνα χτυπούσαν. Τα γραφεία και οι αποθήκες της εταιρείας τους ήταν στο σπίτι, οπότε επικρατούσε μια συνεχής αναταραχή. Υπήρχε μόνο μια Κυριακή ελεύθερη, όταν ο μπαμπάς μου, που του άρεσε η ιστορία, μας πήγαινε σε μουσεία, αρχαιολογικούς χώρους κ.λπ. Η δε μαμά μου, που ήταν και η νοικοκυρά του σπιτιού, όταν τελείωνε η δουλειά κατά τις 8-9 το βράδυ έβαζε πλυντήριο, σιδέρωνε…».
Η σύμβουλος επιχειρήσεων και συγγραφέας Μαρίκα Λάμπρου έζησε και τα όμορφα και τα δύσκολα μιας μικρής οικογενειακής επιχείρησης, με μοναδικούς εργαζόμενους τη μητέρα και τον πατέρα της. Μεγαλώνοντας, οι γονείς της όχι μόνο δεν την πίεσαν να τους διαδεχτεί, αλλά την υποστήριξαν στις σπουδές Χημικού Μηχανικού, που επέλεξε, και κατόπιν στο μεταπτυχιακό της στη Διοίκηση Επιχειρήσεων.
Στα περισσότερα από 30 χρόνια καριέρας που ακολούθησαν, στη διάρκεια των οποίων εργάστηκε και συνεργάστηκε και με πολυεθνικές και με οικογενειακές επιχειρήσεις -«μεγαλύτερες βέβαια από αυτήν της μαμάς και του μπαμπά», όπως σχολιάζει σήμερα- παρατήρησε ότι «τελικά, τη διαφορά την κάνουν πάντα οι άνθρωποι. Δηλαδή, υπήρξαν οικογενειακές εταιρείες σαφώς πιο ανθρώπινες, όπως θα περίμενε κάποιος, αλλά δεν ήταν όλες έτσι. Μπορεί να βρεις μεγαλύτερη συμπερίληψη και ενσυναίσθηση σε μια πολυεθνική που έχει ως πολιτική της να αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως ανθρώπους, ενώ βλέπεις και οικογενειακές επιχειρήσεις όπου ο επιχειρηματίας έχει αποφασίσει ότι οι άνθρωποι είναι ρομποτάκια που γεμίζουν τα ταμεία του και τίποτα περισσότερο».
«Βλέπεις και οικογενειακές επιχειρήσεις όπου ο επιχειρηματίας έχει αποφασίσει ότι οι άνθρωποι είναι ρομποτάκια που γεμίζουν τα ταμεία του και τίποτα περισσότερο».
Πάνω σε αυτό τον πλούτο των εμπειριών έγραψε πρόσφατα ένα βιβλίο που καλύπτει ένα τεράστιο κενό στην ελληνική βιβλιογραφία. Στα «Μυστικά επιτυχίας για οικογενειακές επιχειρήσεις στη νέα εποχή. Για επιχειρηματίες και στελέχη που δεν εφησυχάζουν» (εκ. Πατάκη) η Μαρίκα Λάμπρου χρησιμοποίησε επινοημένους χαρακτήρες και ιστορίες για να περιγράψει τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις οικογενειακών επιχειρήσεων και τα διδάγματα που αποκομίζουμε από αυτές. Έγραψε, έτσι, έναν πρακτικό οδηγό με το ενδιαφέρον και τη ζωντάνια ενός μυθιστορήματος, που διαβάζεται απνευστί. Η αμεσότητα και η ευθύτητα του συγγραφικού πονήματός της επεκτείνεται και στον προφορικό λόγο της, όπως διαπιστώσαμε στη συνέντευξη που παραχώρησε στο marieclaire.gr.
Οικογενειακές επιχειρήσεις: τα καλά, τα κακά και τα άσχημα
«Έγραψα αυτό το βιβλίο από τη μία για να δείξω την αγάπη και τον σεβασμό μου προς τις οικογενειακές επιχειρήσεις. Από την άλλη, περιέχει πολλές αιχμές για τα κακώς κείμενά τους» σχολιάζει και προσθέτει: «Το χειρότερο είναι η νοοτροπία ότι η επιχείρηση είναι τσιφλίκι μου. Τη συναντάει κάποιος κυρίως σε επιχειρηματίες περιορισμένων ερεθισμάτων. Όσο λιγότερες προσλαμβάνουσες έχει ένας άνθρωπος, τόσο πιο ανασφαλής είναι και τόσο περισσότερο αισθάνεται ότι πρέπει να ελέγχει και όχι να εμπνέει.
«Το χειρότερο είναι η νοοτροπία ότι η επιχείρηση είναι τσιφλίκι μου. Τη συναντάει κάποιος κυρίως σε επιχειρηματίες περιορισμένων ερεθισμάτων. Όσο λιγότερες προσλαμβάνουσες έχει ένας άνθρωπος, τόσο πιο ανασφαλής είναι».
»Το δεύτερο κακό είναι ότι οι οικογενειακές επιχειρήσεις φοβούνται τα εκτός οικογενείας στελέχη. Δηλαδή, λένε, τη διοίκηση της εταιρείας θα πάρει ο γιος μου, η κόρη μου. Μα, αν αυτοί δεν είναι προετοιμασμένοι, αν δεν έχουν τις κατάλληλες εμπειρίες; Αν δεν έχουν τις ικανότητες, σε τελική ανάλυση; Γιατί δεν αντιμετωπίζεις το θέμα σαν επιχειρηματίας; Δεν θέλουν όλα τα στελέχη εκτός οικογένειας να σε κλέψουν, υπάρχουν και τίμιοι άνθρωποι, που επιθυμούν να εξελιχθούν. Δεν καταλαβαίνουν ότι όταν είσαι καλός άνθρωπος είσαι και έξυπνος επιχειρηματίας».
Η επαγγελματική ζωή μετά το lockdown
Η κ. Λάμπρου πιστεύει ότι η πανδημία βοήθησε ώστε να ευαισθητοποιούν κάπως οι ηγέτες των επιχειρήσεων. «Στην καραντίνα, καθώς δεν είχαν φυσική επαφή με τους εργαζόμενούς τους, δεν μπορούσαν ξαφνικά να τους τηλεφωνήσουν ή να ξεκινήσουν τηλεδιάσκεψη χωρίς να ρωτήσουν: “Τι κάνεις, είσαι καλά; Ακούω τα παιδιά που γκρινιάζουν στο βάθος, τι γίνεται τώρα που δεν έχουν σχολείο;”. Ακόμα και ο σκληρός, αυταρχικός επαγγελματίας, που θέλει να μιλάει μόνο για νούμερα και στόχους, αναγκάστηκε να ενδιαφερθεί για τη ζωή του άλλου».
Όμως η πανδημία είχε και αρνητικές συνέπειες: «Χάσαμε ένα μέρος της ιδιωτικότητάς μας. Κάποιοι συνάδελφοι στους οποίους πιθανότατα δεν θα ανοίγαμε την πόρτα του σπιτιού μας έκαναν “απόβαση” στον προσωπικό χώρο μας. Επίσης χάσαμε εντελώς τα όρια. Ήδη πριν από την πανδημία, όντας δικτυωμένοι 24 ώρες το 24ωρο, παίρναμε διαρκώς μηνύματα, απαντούσαμε σε μηνύματα. Τώρα πλέον θεωρείται εντελώς φυσιολογικό κάποιος να σου τηλεφωνήσει στις 10 το βράδυ ή στις 7 το πρωί. Εκεί πρέπει ο καθένας να ορθώσει τα όριά του.
«Χάσαμε ένα μέρος της ιδιωτικότητάς μας. Κάποιοι συνάδελφοι στους οποίους πιθανότατα δεν θα ανοίγαμε την πόρτα του σπιτιού μας έκαναν “απόβαση” στον προσωπικό χώρο μας».
»Στη δική μου γενιά, των πενήντα-βάλε, ήταν πρώτα η δουλειά, ήμασταν πολύ “πιστοί” σ’ αυτήν και μανιώδεις. Αλλά τα νέα παιδιά, οι millennials που λένε, νομίζω ότι κρατούν μια πιο ουσιαστική ισορροπία ζωής. Όταν, πριν από σχεδόν μία δεκαετία, η μεγάλη μου κόρη μού είχε πει κάτι του στυλ “εγώ θέλω να σέβονται τον προσωπικό μου χρόνο και τις προτεραιότητές μου”, είχα πάθει σοκ. Σήμερα το θεωρώ σεβαστό».
Ποια λάθη βλέπετε να γίνονται από τους νεότερους εργαζόμενους και επιχειρηματίες; Τι θα τους συμβουλεύατε να διορθώσουν;
«Το ένα είναι ότι μαζί με τον ενθουσιασμό της νιότης, που δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να μειώσουμε, έχουν και μια έπαρση από το γεγονός ότι είναι πολύ πιο εξοικειωμένοι, από τις προηγούμενες γενιές, με τις νέες τεχνολογίες. Δεν σκέφτονται ότι αυτό συμβαίνει σε κάθε γενιά, απλώς τώρα συμβαίνει σε μεγαλύτερη κλίμακα και με υψηλότερες ταχύτητες.
»Το δεύτερο λάθος είναι ότι επειδή υπάρχει αυτός ο τεχνολογικός βομβαρδισμός, θεωρούν ότι εκεί αρχίζει και τελειώνει η ουσία της ζωής. Η τεχνολογία πρέπει να εξυπηρετεί την ουσία της ζωής. Βλέπω συχνά νέους ανθρώπους με εξαιρετικές σπουδές αλλά ένδεια δεξιοτήτων επικοινωνίας και κατανόησης, των λεγόμενων soft skills. Ή που δεν θεωρούν απαραίτητο, για παράδειγμα, να γνωρίζουν ότι ο Κολοκοτρώνης δεν έζησε το 1940. Ξέρουν καταπληκτικά πώς λειτουργεί μια εφαρμογή, αλλά έχουν ξεχάσει την ιστορία της χώρας όπου γεννήθηκαν ή αυτής στην οποία ταξιδεύουν. Όμως ο πολιτισμός, η ιστορία, η επιχειρηματικότητα, όλα αυτά προχωρούν από ανθρώπους που έχουν μυαλό ανοιχτό, όχι γεμάτο με εφαρμογές».
Έχετε πάρει πρωτοβουλίες για την προώθηση των γυναικών στις επιχειρήσεις. Εσείς αντιμετωπίσατε εμπόδια στην επαγγελματική διαδρομή σας λόγω φύλου;
«Έκανα επιλογές που δεν είναι συνηθισμένες για γυναίκες, ας πούμε να σπουδάσω χημικός μηχανικός, και στη συνέχεια αποφάσισα να συνδέσω τη ζωή μου με έναν άνθρωπο που δεν είχε φαλλοκρατικά κόμπλεξ. Προχωρήσαμε τις σταδιοδρομίες μας στηρίζοντας ο ένας τον άλλον και μεγαλώσαμε μαζί τα παιδιά μας. Παρότι αγαπάω πάρα πολύ τα παιδιά μου, δεν μου άρεσε ποτέ η ιδέα να μείνω στο σπίτι για να τα μεγαλώσω. Δεν το περιφρονώ, σέβομαι τις γυναίκες που το επιλέγουν, αλλά δεν το θεωρώ απαραίτητο.
«Αποφάσισα να συνδέσω τη ζωή μου με κάποιον άνθρωπο που δεν είχε φαλλοκρατικά κόμπλεξ. Προχωρήσαμε τις σταδιοδρομίες μας στηρίζοντας ο ένας τον άλλον και μεγαλώσαμε μαζί τα παιδιά μας».
»Στην επαγγελματική ζωή συνάντησα όλες τις συμπεριφορές, αλλά δεν υπάρχουν πάντα ανυπέρβλητα εμπόδια. Δηλαδή, αν έχεις αποφασίσει ότι θέλεις να κάνεις κάτι και το παλεύεις και είσαι σωστά προετοιμασμένος και δεν επιδιώκεις “χαρούλες”, αλλά διεκδικείς πράγματα επειδή τα αξίζεις, τότε τα εμπόδια είναι πολύ λίγα. Προσωπικά άκουσα και γελοία έως χυδαία σχόλια του στυλ “σε βάζουμε στο τάδε θεσμικό όργανο επειδή είσαι αντράκι”. Όμως δεν προέταξα ποτέ το φύλο μου αλλά την επαγγελματική μου υπόσταση».
Από τα 30 χρόνια της στελεχικής εμπειρίας της σε σημαντικές εταιρείες (BSH, HP, Microsoft, SingularLogic, Intersys, ΚΑΥΚΑΣ), τα τελευταία 15 διατέλεσε γενική διευθύντρια και CEO. «Προσπάθησα να χρησιμοποιήσω αυτή την εξουσία για να βοηθήσω και άλλες γυναίκες, να τους δείξω ότι τουλάχιστον σε αυτό τον οργανισμό θα τις στηρίξουμε, ότι εκτιμάμε θετικά την ποιότητα, την απόδοσή τους κ.λπ. Κάποιες αξιοποίησαν αυτή την ευκαιρία. Αλλά υπάρχουν και παραδείγματα – αυτά μού έχουν μείνει- που δεν την εκμεταλλεύτηκαν γιατί είχαν δομήσει τη ζωή τους με τέτοιο τρόπο ώστε όλες οι ευθύνες του σπιτιού και της οικογένειας ήταν πάνω τους.
«Προσωπικά άκουσα και γελοία έως χυδαία σχόλια του στυλ “σε βάζουμε στο τάδε θεσμικό όργανο επειδή είσαι αντράκι”. Όμως δεν προέταξα ποτέ το φύλο μου αλλά την επαγγελματική μου υπόσταση»
»Θέλω να πω στις νέες γυναίκες, με αγωνία και στεναχώρια: Στήριξε τις επιλογές σου, πάρε τις αποφάσεις σου, μην κάνεις πίσω, έχεις δικαίωμα να διεκδικήσεις το όνειρό σου στη ζωή. Βλέπω νέα, μορφωμένα κορίτσια, που όταν προχωρούν σε συμβίωση, σε γάμο και κάνουν ένα παιδί στρίβουν το τιμόνι της ζωής τους και δίνουν στον εαυτό τους κατά κύριο λόγο τους ρόλους της μητέρας και της υπεύθυνης του νοικοκυριού, και κατά δεύτερο της επαγγελματία. Και ακούω ατάκες του στυλ “Εγώ θέλω το παιδί να μεγαλώσει μαζί με τη μαμά του”, “αυτή είναι η πρώτη μου προτεραιότητα”. Γιατί; Έχει δημιουργηθεί ένας μύθος ότι είναι πιο ισορροπημένη η ζωή έτσι. Φταίμε κι εμείς που τον δημιουργήσαμε, γιατί πολλές γυναίκες της γενιάς μου θυσίασαν την προσωπική και οικογενειακή ζωή στο βωμό των επαγγελματικών γαλονιών. Οπότε, αυτές οι νέες κοπέλες λένε: “Όχι, δεν είσαι εσύ το πρότυπό μου, που έχεις κατεστραμμένη προσωπική ζωή… εγώ θα φτιάξω τη φωλίτσα μου”. Πήγαμε από το ένα άκρο στο άλλο.
«Βλέπω νέα, μορφωμένα κορίτσια, που όταν προχωρούν σε συμβίωση, σε γάμο και κάνουν ένα παιδί στρίβουν το τιμόνι της ζωής τους και δίνουν στον εαυτό τους κατά κύριο λόγο τους ρόλους της μητέρας και της υπεύθυνης του νοικοκυριού»
»Και οι σύντροφοι αυτών των νέων κοριτσιών εφησυχάζουν και βολεύονται μια χαρά. Μπορούν να εργάζονται, να εξελίσσονται στη δουλειά τους και μετά να επιστρέφουν στο σπίτι και να βλέπουν τηλεόραση. Να μην πλένουν καμία κατσαρόλα, να μην αλλάζουν το μωρό, να μην ξυπνούν νωρίς για να φτιάξουν το πρωινό του παιδιού. Θέλω να χτυπήσω καμπανάκι και να πω στις νέες γυναίκες: “Μην το κάνετε αυτό”. Και στους νέους άντρες: “Δεν θέλετε μια γυναίκα που έχει ολοκληρωμένη προσωπικότητα;”».
Υπάρχει όμως η περίφημη ισορροπία επαγγελματικής και προσωπικής ζωής;
«Είναι πάρα πάρα πολύ δύσκολο. Πολλές φορές θα αισθανθείς σαν να περπατάς σε ένα τεντωμένο σκοινί. Έχεις μια σημαντική συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου και τη χριστουγεννιάτικη γιορτή στο σχολείο του παιδιού και αναρωτιέσαι: Πού θα πάω; Θα πας μία από εδώ, μία από εκεί. Δεν γίνεται να πηγαίνεις μόνο στο ένα ή μόνο στο άλλο. Θα ζητήσεις κατανόηση. Θυμάμαι να βιώνουμε πολύ δύσκολα τα πρώτα χρόνια των παιδιών μου, και εγώ και τα παιδιά. Αλλά προσπάθησα να μη λείπω ως μάνα, να είμαι κοντά τους όποτε αντιμετώπιζαν κάποιο θέμα. Και γι’ αυτό έχουμε διατηρήσει μια πολύ καλή σχέση.
»Είναι πιο δύσκολο για τις γυναίκες να βρουν μια ισορροπία, γιατί δεν εκπαιδεύουμε τα αγόρια μας να μοιράζονται τις υποχρεώσεις. Υπάρχουν αυτά τα χαζοπρότυπα του τύπου “ε, όχι να βγαίνει ο άντρας να απλώνει τα ρούχα!”.
«Είναι πιο δύσκολο για τις γυναίκες να βρουν μια ισορροπία, γιατί δεν εκπαιδεύουμε τα αγόρια μας να μοιράζονται τις υποχρεώσεις. Υπάρχουν αυτά τα χαζοπρότυπα του τύπου “ε, όχι να βγαίνει ο άντρας να απλώνει τα ρούχα!”».
»Οι εταιρείες, η πολιτεία, τα θεσμικά όργανα και οι οργανισμοί μπορούν να βοηθήσουν ώστε να βελτιωθεί η δυνατότητα των γυναικών να συμμετέχουν πιο ενεργά στην οικονομική ζωή και στην προσωπική τους σταδιοδρομία. Αλλά το παιχνίδι, κατά τη γνώμη μου, παίζεται μέσα στην οικογένεια, όπου το κοριτσάκι θα μάθει ότι έχει δικαίωμα να διεκδικεί αυτό που του αρέσει. Ότι δεν υπάρχουν στερεότυπα: μπορείς κάλλιστα να γίνεις υδραυλικός, αν απολαμβάνεις να ασχολείσαι με αυτά. Επίσης, να πούμε στους άντρες: “Όχι, ρε φίλε, όταν κλαίει το μωρό μπορείς κι εσύ να σηκώνεσαι τα μισά βράδια, ή ακόμα και όλα τα βράδια”. Κυρίως όμως δεν είναι το τι λέμε, αλλά το τι κάνουμε. Όταν βλέπουν τα παιδιά στο σπίτι έναν δεσποτικό πατέρα και μια υποχωρητική μάνα, τι μοντέλο θα έχουν στη ζωή τους;».
Τι θα συμβουλεύατε μια γυναίκα που σκέφτεται να ανοίξει τη δική της επιχείρηση; Είναι μια καλή χρονιά;
«Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να μιλάμε για μια επιχειρηματικότητα χρηματοδοτούμενη από διάφορα προγράμματα, τα οποία υποστηρίζουν τις νεοφυείς επιχειρήσεις, τη γυναικεία επιχειρηματικότητα κ.λπ. Εγώ θα έλεγα ότι το έχουμε παρακάνει δεκανίκι. Όπως κάποτε η αγορά Πληροφορικής ζούσε εξαιτίας των επιδοτούμενων προγραμμάτων, έτσι και τώρα έχουμε μάθει ότι για να κάνεις τη δική σου επιχείρηση πρέπει να έρθει κάποιο fund από πρόγραμμα. Είναι μια διευκόλυνση μεν, αλλά δεν σε βάζει στα βαθιά της επιχειρηματικότητας. Στα βαθιά σημαίνει ότι ρισκάρω και κάτι δικό μου, εκτός από το χρόνο μου.
»Επίσης η επιχειρηματικότητα έχει κατά κόρον χρησιμοποιηθεί σαν εναλλακτική της ανεργίας. Δηλαδή πολλοί αποφασίζουν να ξεκινήσουν μια επιχείρηση επειδή δεν βρίσκουν δουλειά, χωρίς να είναι εξοικειωμένοι με το τι σημαίνει επιχειρηματίας. Δεν μπορεί όμως να είσαι επιχειρηματίας με ωράριο. Δεν μπορεί να είσαι επιχειρηματίας που όλα τα Σαββατοκύριακα πηγαίνει εκδρομές. Δεν μπορεί να είσαι επιχειρηματίας αν δεν είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις το απρόβλεπτο. Δεν μπορεί να είσαι επιχειρηματίας και να θεωρείς πως ό,τι βγάζεις το “τρως” χωρίς να επενδύεις. Αν κάποιος δεν σου εξηγήσει πέντε-δέκα βασικά πράγματα για την επιχειρηματικότητα, τότε μην το αναλάβεις.
«Η επιχειρηματικότητα έχει κατά κόρον χρησιμοποιηθεί σαν εναλλακτική της ανεργίας. Δηλαδή πολλοί αποφασίζουν να ξεκινήσουν μια επιχείρηση επειδή δεν βρίσκουν δουλειά, χωρίς να είναι εξοικειωμένοι με το τι σημαίνει επιχειρηματίας».
»Οι εποχές είναι πάντα δύσκολες και πάντα κατάλληλες. Υπάρχουν πάντα ευκαιρίες, αρκεί να τις βλέπουμε με ανοιχτό μυαλό. Και θέλει πάντα προσοχή, γιατί τα τρελά βήματα είναι γι’ αυτούς που τους άφησε περιουσία μια θεία από την Αμερική. Τους υπόλοιπους, τους πονούν τα χρήματα που επενδύουν».
Ποια είναι τα σημαντικότερα γυναικεία πρότυπά σας;
«Αν και δεν μου αρέσει να λέω ότι έχω πρότυπα, θεωρώ τη Φρίντα Κάλο μια πραγματικά αξιοθαύμαστη γυναίκα, παρότι δεν θα έκανα ποτέ τις προσωπικές επιλογές της. Θαυμάζω επίσης όλες τις ανώνυμες επιστήμονες οι οποίες, κόντρα σε όλα τα στερεότυπα, επιλέγουν να προσφέρουν στην ανθρωπότητα χωρίς να προβληθούν. Ή κάποια κορίτσια-“μικρές Μαλάλες“: τα οποία προέρχονται από πολύ φτωχές οικογένειες, που χρειάστηκε να καταβάλουν διπλό κόπο, που ξεπέρασαν πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας και το πάλεψαν και συνεχίζουν τη ζωή τους. Θαυμάζω πολλές γυναίκες, από την Κυρά της Ρω μέχρι το νέο κορίτσι που διεκδικεί το όνειρό του. Ειλικρινά, κάθε μέρα που περνάει θαυμάζω όλο και περισσότερο τους ανθρώπους. Και αισθάνομαι ευγνωμοσύνη προς αυτούς».
Για το βιβλίο
Οικογενειακή επιχείρηση στην Ελλάδα: Ποιες είναι οι βασικές αρχές της; Ποιες οι αδυναμίες της; Ποια τα πλεονεκτήματά της; Ενισχύει ή περιορίζει η οικογένεια την επιχειρηματικότητα; Δένει ή διαλύει η επιχειρηματικότητα την οικογένεια; Αυτά και πολλά άλλα κομβικά ερωτήματα έρχεται να πραγματευθεί μέσα από τις ιστορίες τριών ελληνικών επιχειρηματικών οικογενειών, ανιχνεύοντας αλήθειες, βγάζοντας χρήσιμα συμπεράσματα, εξάγοντας διδάγματα με την ελπίδα να προσθέσει ένα σύγχρονο και ρεαλιστικό λιθαράκι στο οικοδόμημα της τόσο ενεργής, δυναμικής, ενθουσιώδους και ευάλωτης επιχειρηματικής κοινότητας, των οικογενειακών επιχειρήσεων, στη χώρα μας.
Για τη Μαρίκα Λάμπρου
Η Μαρίκα Λάμπρου είναι σύμβουλος επιχειρήσεων, γνωστή και για τις πρωτοβουλίες της στην προώθηση των γυναικών στις επιχειρήσεις. Σήμερα είναι μέλος ΔΣ των εταιρειών ΔΕΠΑ, Entersoft και Focus Bari. Διαθέτει περισσότερα από 30 χρόνια επιτυχημένης στελεχικής εμπειρίας σε σημαντικές ελληνικές και πολυεθνικές εταιρείες (BSH, HP, Microsoft, SingularLogic, Intersys, ΚΑΥΚΑΣ), τα τελευταία 15 χρόνια ως γενική διευθύντρια και ως CEO. Έχει δίπλωμα Χημικού Μηχανικού και μεταπτυχιακό στη Διοίκηση Επιχειρήσεων (ΜΒΑ). Είναι μέλος της ΕΑΣΕ (Εταιρεία Ανωτάτων Στελεχών Επιχειρήσεων), μέλος του NED Club (Σωματείο μη Εκτελεστικών μελών ΔΣ), mentor της Endeavor και του WoT (Women on Top). Όντας αφοσιωμένη στις αρχές της ηγεσίας με ενσυναίσθηση και της υγιούς επιχειρηματικότητας έχει ιδρύσει και διοικεί τη συμβουλευτική εταιρεία CEL (Compassionate Entrepreneurial Leadership).
Ευχαριστούμε το Natu Restaurant του Μουσείου Γουλανδρή (Λεβίδου 13, Κηφισιά) για τη φιλοξενία.